ငယ္ခ်စ္ဦးသုိ႔အလြမ္းေျပ

 

    မုိးစက္ေလးေတြတဖႊဲဖႊဲက်ေနတယ္။ ေလရူးကတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေဝွ႔လုိ႕ မုိးစက္ မုိးမႈန္႔ေလးေတြ လြင္႕ႀကဲေနၾကတယ္။ ေခါက္ရုိးက်ဳိးေနျပီျဖစ္တဲ႕ ငါ႕ရဲ႕ ထီးပတ္ပတ္လည္က  မုိးစက္ေတြ တုိးေဝွ႔ဝင္လာၾကတယ္။ လြင္႕ႀကဲေနတဲ႔ မုိးစက္ မုိးဖႊဲေလးေတြက ခႏၲာကုိယ္ေအာက္ပုိင္းဆီကုိ ပက္ဖ်န္းေနၾကတယ္။ ျပဴတ္လုမတက္ျဖစ္ေနတဲ႔ ေခါင္တုိင္ဆီကလဲ ပုလဲပြင္႕ေလးေတြလုိ ဟီၤးေလးခုိဆင္လာတဲ႔ မုိးမင္းသားေလးကုိလွမ္းျမင္ေနရတယ္။

     ငါ႔ရဲ႕ခႏၲာမုိးစုိမွာထက္  နင္ရဲ႕ကုိယ္လုံးေလးကုိ မုိးဖုံးသြားမွာစုိးလုိ႕ ဖက္လုိက္တာ အေမာပါပဲ။ သည္တုန္းက နင္ကေတာ႕ ဘာမွမသိသလုိပဲ။ ငါ႕ရင္ခြင္ထဲကေနျပီး မုိးစုိေနတဲ႕ ငါအျဖစ္ကုိရယ္မ်ားေနမလားပဲ။

    နင္႔ခႏၲာကုိယ္ကုိ မုိးတစ္စက္မ်ား က်ခဲ႔လုိ႔လား..ေျပာေလ။

    နင္႕အသားနဲ႔ ငါအသား ထိေတြ႔ထားတဲ႔ေနရာကုိ              အခုစမ္းၾကည္႕ေတာင္ပူေႏြးေႏြးပဲရွိေသးတယ္………..

       ေလာကမွာ အခ်စ္ဆုံးဟာ မိမိခႏၲာကုိယ္ပဲလုိ႕တခ်ဳိ႕ကေျပာၾကတယ္။ ဒါကုိေတာ႕ ငါကလုံးဝလက္မခံႏုိင္ဘူး။ ဘာျပဳလုိ႕လဲဆုိေတာ႕ ငါ႔ရဲ႕အခ်စ္ဆုံးဟာ နင္ျဖစ္ေနလုိ႕ပဲ။

      ခုပဲၾကည္႕ဟယ္…။ ဖႊဲရက သည္းလာျပီ၊ အမႈန္အဖႊဲကေန အစုိင္အခဲလုိျဖစ္လာျပီ ။

တခ်က္တခ်က္ေလပင္႕လုိ႕ ယုိင္ထြက္သြားတဲ႕ ထီးေၾကာင္႕ ငါ႕တစ္ကုိယ္လုံး မုိးဖုံးမတက္ျဖစ္ေနျပီ။

     သည္တုန္းက ႏွင္႕ခႏၲာကုိယ္ကုိ မုိးတစက္မ်ားက်ခဲ႔လုိ႕လား… ေျပာေလ။ နင္႕အသားနဲ႕ ငါ႕အသားထိေတြ႕ထားတဲ႔ေနရာကုိ အခု စမ္းၾကည္႕ေတာင္ ပူေႏြးေႏြးေလးပဲရွိေသးတယ္။ နင္ခႏၲာကုိယ္က နည္းနည္းၾကီးေနလုိ႕သာ။ ငုံလုိ႕မ်ားရမယ္ဆုိရင္ ငါငုံထားပါတယ္။ သူမ်ားေတြရြံခ်င္ရြံမယ္၊ ငါကေတာ႕ မရြံေပါင္။ ဘာျပဴလုိ႕လဲသိလား…။ မသိရင္္မွတ္ထား… “ခ်စ္လုိ႕ေဟ႕ ခ်စ္လုိ႕”

       ေနာက္ျပီး နင္ကတစ္မ်ဳိးပဲ.. အင္မတန္စိတ္ေကာက္တတ္တယ္။ ငါတခါတခါစိတ္ဆုိးလုိ႕ မေခၚပဲေနရင္ နင္ကျပန္ေခၚတယ္လုိ႕မရွိဘူး။ ငါကခ်ည္းပဲ ျပန္ေခၚရတာမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။ တခါတေလ ငါစိတ္ဆုိးဆုိးနဲ႕ ပစ္ထားခဲ႔ရင္ နင္က စိတ္ေကာက္ျပီး ေနခဲ႕ေရာ။ ငါစိတ္ဆုိးေျပလုိ႕ လုိက္လာရင္လဲ နင္ကဘယ္မွမသြားပဲေနႏုိင္တာကုိ အံ့ေရာ..။

     ဒါေပမယ္႕ နင္ကေတာ႕ အရင္္စ လုိ႕မေခၚဘူး။ ငါကပဲေခ်ာ႔ရျပန္ေရာ။ နင္ခဏခဏစိတ္ေကာက္တတ္လုိ႕  ငါနာမည္တစ္ခု ေပးထားေသးတယ္။  ‘မိေကာက္’ လုိ႔ေလ။

         ဟုတ္တယ္…. နင္ဟာ နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ သိပ္္ေကာက္တက္တယ္။ နင္႕အေပၚဂရုမစုိက္ရင္ ငါ႕ကုိလဲျပန္ျပီးဂရုမစုိက္ေတာ႕ဘူး။ နင္႕အကၤ်ီေလးေတြစုတ္ၿပဲေနတုန္းက  ငါအသစ္ဝယ္ေပးလုိက္ေတာ႕ နင္ကလူၾကားထဲတၾကြၾကြလုပ္လုိက္ေသးတယ္။ အက်ၤီသစ္ေလးေဟာင္းသြားျပန္ေတာ႕  ငါဆီညိဳမဲ႔မဲ႔နဲ႔ အပူကပ္ျပန္တာပဲ မဟုတ္လား…။

           နင္ဟာ  ငါရဲ႕ အခ်စ္ဦး… ငါ႔ရဲ႕ ငယ္ခ်စ္… ငါေသေတာင္……

  ေအးေလး နင္ကတုိ႕ေက်ာင္းလူေတြအားလုံးနဲ႔ဆက္ဆံေနရေတာ႕ လွခ်င္မွာေပါ႔။ နင္႔ကိုခ်စ္တဲ႕ လူေတြေတာ႕အမ်ားၾကီးပဲ။ နင္ကျပန္ျပီးဂရုစုိက္ခံရတဲ႕သူဆုိရင္ တုိ႕ေက်ာင္းမွာေတာ႕ “ စူပါစတား” ပဲ…။

  အားလုံးထဲ  နင္႕ရဲ႕ဂရုစုိက္ခံရတာေတာ႕ ငါပဲ..။ ငါ႔ကုိယ္ငါ သိဒၶိတင္ေျပာေနတာေတာ႕ မဟုတ္ဘူး။ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ အသိအမွတ္ျပဴထားၾကတယ္ေလ။ ဘာျပဴလုိ႕လဲဆုိေတာ႕ နင္နဲ႕ငါသိပ္ျပီး အတြဲညီတာပဲတဲ႔။ သိပ္ျပီးလုိက္ဖက္ညီသတဲေလ။ ေအးေလ.. လုိက္ဖက္မွာေပါ႔ ၊ နင္နဲ႔  ငါနဲ႕က တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ သိပ္ျပီးဂရုစုိက္ၾကတာကုိး….။

    တုိ႕ေက်ာင္းမွာေနစဥ္က ငါအင္မတန္က်န္းမာေရးညံ႔တယ္။ တခါတေလ ငွွက္ဖ်ားမိတယ္။ တုပ္ေကြးတခါတရံျဖစ္တတ္တယ္ ။ အနာအဆာေလးေတြလဲျဖစ္တတ္ေသးတယ္။ ငါေနမေကာင္းျဖစ္ရင္  နင္ကေတာ႕ ငါနားကတစ္ဖဝါးမွ မခြာေတာ႕ဘူး။ ငါ႕ကုိအၿမဲတမ္းစုိက္ၾကည္႕ေနေတာ႕တာပဲ..။ ဘယ္ကုိမွလဲဲမသြားေတာ႕ဘူး မဟုတ္လား။

      ငါေနမေကာင္းေပမယ္႔ နင္စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ေနမွာစုိးလုိ႕ ငါကပဲ နင္႕ကုိဒုိင္ခံျပီး  စကားေျပာေနရေသးတယ္။ နင္႕နဲ႕စကားေျပာတာကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေခ်ာင္းနားေထာင္ၾကျပီး “သိပ္ကဲတဲ႔အတြဲပဲ” လုိ႕ ေလွာင္ၾကေသးတယ္။  နင္မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။ ဆရာေတြကေတာ႕ နင္နဲ႔ ငါစကားေျပာေနတာကုိၾကည္႕ျပီး က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲကအခါမွာ အစားအေသာက္ဆင္ျခင္ဖုိ႔ရယ္ .. နင္႕နဲ႕ စကားေျပာတာကုိေလွ်ာ႕ေျပာဖုိ႔ရယ္   လာျပီးသတိေပးၾကတယ္။ ဆူတာေတာ႕မဟုတ္ဘူး။ က်န္းမာေရးပုိဆုိးသြားမွာစုိးလုိ႔ သတိေပးတာပါ။

     ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္  နင္ကေတာ႕ ငါဂရုတစိုက္ရွိေနတယ္ဆုိရင္ ေပ်ာ္ေနတာပဲမဟုတ္လား။ 

           နင္က အသက္ၾကီးေပမဲ႔ ခုထိအလွမပ်က္ေသးဘူး။။။

           နံ႔သာမလိမ္းေပမယ္႔ ေမႊးတုံး… ပန္းမပန္ေပမ႔ဲ  လွတုံး……

  ငါလည္းဒီေက်ာင္းေရာက္ေရာက္ျခင္းနင္နဲ႔အရင္ဦးဆုံးစေတြ႕ခဲ့ရလုိ႕ ငါရဲ႕”အခ်စ္ဦး”လုိ႕ဘဲသတ္မွတ္ခဲ့တယ္။

ငါရဲ႕အခ်စ္ဦးဟာ နင္ျဖစ္ေပမယ့္၊နင္ရဲ႕အခ်စ္ဦးဟာ ငါမဟုတ္ဖူးဆုိတာတျဖည္းျဖည္းသိလာရတယ္။နင္႕မွာခ်စ္သူေတြေတာင္ပုံရာပုံရွိခဲ႕တာေတြ 

ငါေနာက္ေတာ႕သိလာရတယ္။ ပထမေတာ႕ ငါ နင္႕ကုိစိတ္ဆုိးမိေသးတယ္။ေစာေစာက ငါ မင္းကုိ ေမးးခဲ႔သားပဲ။ “ ငါ႕ကုိခ်စ္ခဲ႔သူေတြမ်ားလြန္းလုိ႕ ခ်စ္ဦးဆုိတာ ဘယ္သူလည္း မေျပာတက္ဘူး “ လုိ႕ ဆုိတုန္းက ငါနင္႔စိတ္ဆုိးမိေသးတယ္။ ခ်စ္သူေတြကုိ ဒီေလာက္မ်ားမ်ားစားစား ထားရသလားဆုိျပီး  ငါအံ့ၾသမိခဲ႔ေသးတယ္။

    ခုေတာ႕ ငါတျဖည္းျဖည္းသေဘာေပါက္ခဲ႔ပါျပီ။ နင္႔ကုိခ်စ္တဲ႔သူေတြ သိပ္မ်ားေပမယ္္႔ နင္႕ရဲ႕ဂရုစုိက္မႈကုိ ရခဲ့တဲ႕သူကေတာ႕ နည္းပါတယ္။ နင္႔ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားကုိ နားမလည္တဲ႕သူေတြမ်ားပါတယ္။နင္႔နဲ႔မေျပလည္တဲ႕သူေတြဆုိရင္ ဆရာေတြကလဲ သိပ္ဆူတာပဲ။ “ ဒီေက်ာင္းေရာက္လာရင္ နင္႔နဲ႔မေျပလည္လုိ႕မျဖစ္ဘူး” တဲ႕။ ဒီေက်ာင္းမွာေတာ႕နင္႕က ဇါတ္လုိက္ပဲ။ နင္႕ကုိဖက္ျပဳိင္ႏုိင္တဲ႔သူရွားတယ္။

    နင္ကတကယ္ေတာ႕ လွေလခက္ေလဆုိတဲ႕သူျဖစ္ေနျပီ..။ ငါကေတာ႕ နင္႔ေပၚဂရုစုိက္ႏုိင္လြန္းလုိ႔ ေျပလည္ခဲ႔ၾကတယ္။ ဆရာေတြကလည္း နင္နဲ႔ ေျပလည္ေနတာကုိၾကည္႕ျပီး ပီတိျဖစ္ေနၾကတယ္။

      ဆရာ႔ဆီစာတက္သြားတဲ႕အခါ နင္႕အေၾကာင္းေတြကိုမၾကာခဏေမးတယ္။ ေက်ာင္းကလူေတြကိုေမးတဲ႔အခါ သူတုိ႔မေျဖႏုိင္ၾကတာကမ်ားတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္းေျဖေတာ႕ေျဖတယ္။ အတိအက်သိလုိ႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔မေျဖႏုိင္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕မ်က္လုံးအစုံဟာ ကုိ္ယ္႕ဆီ ရစ္ဝဲလာၾကတယ္။ အကူညီေတာင္းခံတဲ႔ သေဘာေပါ႔။

     ဆရာကလည္း အေၾကာင္းသိတယ္။ နင္နဲ႔ငါတတြဲတြဲျဖစ္ေနတာဆုိေတာ႔ ေမးလုိက္တာနဲ႔ဒက္ကနဲေျဖလုိက္ႏုိင္တာပဲမဟုတ္လား။ မေျဖႏုိင္ပဲေနမလား  နင္႔နဲ႔ ငါနဲ႔တြဲေနတာ ခု မွမဟုတ္ေတာ႔ပဲ။  နင္႔အေၾကာင္းဆုိရင္  ငါကခေရေစ႔တြင္းက်ေလ႔လာထားတယ္။ နင္ဟာ ငါ႔ရဲ႕အခ်စ္ဦး ။ ငါရဲ႕ ငယ္ခ်စ္။ ငါေသေတာင္ နင္႔ကိုဖက္ျပီးေသမွာ။ဘာလဲနင္ကမယုံလုိ႕လား…….မယုံရင္ၾကည္႔ေန။ ငါက နင္႔ကုိအဲေလာက္ကုိျမက္ႏုိးတာ။

    ဒါေလာက္ဆုိ ငါနင္႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ ္တြယ္တာတယ္ဆုိတာ နင္သိဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္ေနာ္။ တခါတေလ  ဆရာကေမးလုိ႕မေျဖႏုိင္ရင္ နင္က ႏႈတ္ခမ္းၾကီးတစူစူနဲ႔ ၊ နည္းနည္းပါးပါး ေဖးကူမျပီးမကူညီတက္ဘူး၊ နင္႔အေၾကာင္း

ငါသိသေလာက္ေတာ႔ေလ႔လာထားတာပဲ။ နင္နဲ႔ပတ္သက္လာတဲ႔  ျပႆနာေတြက ဝကၤပါလုိေကြ႔ေကာက္တယ္။ ပင္႔ကူအိမ္လုိ ႐ႈပ္ေထြးတယ္။သမုဒၵရာလုိ နက္နဲတယ္။ ေကာင္းကင္လုိ က်ယ္ျပန္႕တယ္။ အုိ… ပုံစံ ဥပမာေတြခုိင္းရႏႈိင္းရရင္အမ်ားၾကီးပါပဲ။

                           ေမယုစုတ္တံခ်ီ ဘယ္ပန္းခ်ီေရးလုိ႕မမိ….ေပါ႔။

    ဒါေပမယ္႕.. ငါသိသေလာက္ေျပာရရင္ နင္ဟာ အသံသိပ္ေကာင္းတယ္။ နင္႔ရဲ႕အသံဟာ

လူတုိင္းကုိလႈပ္ခါသြားေစတယ္။ ဆည္းလည္းသံလုိပဲ။ နားေထာင္ျပီးရင္းနားေထာင္ခ်င္ရင္းပဲ။

လူတုိင္းမွာနားႏွစ္ဘက္ရွိတယ္။ နားရွိတဲ႔သူတုိင္းဟာ နင္သံကုိ မၾကားရမေနႏုိင္ဘူး။ နင္႔အသံနဲ႔ ကင္းျပီး အသက္ရွင္ေနႏုိင္တဲ႔ သူဟာရွားပါတယ္။ လူသားအားလုံးရဲ႕ စားမႈ၊ ေသာက္မႈ ၊ ေနမႈ၊ လႈပ္ရွားမႈ၊ မွန္သမွ်  နင္နဲ႕ပတ္သက္ေနတာၾကီးပဲ..။

  တခ်ဳိ႕က နင္႕ကုိမုန္းသြားၾကတာေတြလည္းရွိတယ္။ နင္ဟာမရုိးသားဘူး ၊ ေကာက္က်စ္တယ္ ဝကၤဘာဆန္တယ္၊ လွည္႔စားလြန္းတယ္လုိ႔  ဆုိျပီးလမ္းခြဲ သြားသူေတြလည္းရွိတယ္။

      အမွန္ေတာ႔ သူတုိ႕ နင္႕အေၾကာင္းကုိေသေသခ်ာခ်ာမေလ႔လာၾကလုိ႕ပါ။ နင္႔ကုိအေပၚယံေၾကာေလ႕လာသုံးသပ္ျပီး ေကာက္ခ်က္ခ်တဲ႔စကားေတြပါ။ ဒါေတြကုိ နင္ဘာမွေတြြးေတာမေနနဲ႔ ၊ စဥ္းစားမေနနဲ႔။ အမွန္တရားဆုိတာပန္းကန္ျပားနဲ႔ ဖုံးကြယ္လုိ႕မရစေကာင္းဘူး မဟုတ္လား။

      ေအးေလဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ ငါကေတာ႕ နင္႔ရဲ႕ႏွင္းဆီလႊာႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကုိ

ထာဝရျမတ္ႏုိးတြယ္တာေနမွာပါ။ ဆည္းလည္းသံလုိ ခ်ဳိလြင္တဲ႔နင္႔ရဲ႕  အသံေလးေတြကုိထာဝရခံယူ ေထြးပုိက္ထားမွာပါ။

      နင္႔ရဲ႕အခ်စ္ဦးဟာ ငါမဟုတ္ေပမယ္႔ ငါရဲ႕အခ်စ္ဦးဟာ နင္ပဲဆုိတာေတာ႔ နင္သိထားရင္ ငါေက်နပ္တယ္။ 

      ဒါနဲ႕ ေမးရအုံးမယ္။ နင္႔ ေဖေဖက ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ျမိဳ႕ကလဲ ၊  နင္႕ေမေမကေရာ ၊ ငါအေမးျမန္းထူတာနဲ႔ နင္ကစိတ္ေကာက္မေနနဲ႔အုံး။  နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ ဒီေနရာမွာ ေတြ႔ၾကေပမယ္႕  တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ ဘာမွ သိၾကေသးတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ငါ သူငယ္ခ်င္းေတြက နင္႔ဇာတိကုိ ေမးရင္ ငါဘယ္လုိေျပာရမလဲ။ 

     သည္ေတာ႔မွ နင္ကေျပာျပတယ္။ ဇာတိက  ဥဇၨနီျပည္တဲ႔။ အေဖက တိရိဋိဝစၦပုဏၰားတဲ႔။

အေမကေတာ႔ ဘဒၵပရမ ပုေဏၰးမ ဆုိပါလား။ ဒါေၾကာင္႕ငါထင္သားပဲ နင္႔ရဲ႕ အသံဟာ တခါတေလေတာ႔ ခပ္ဝဲဝဲပါလုိ႔ ။ ကဲ ဆက္ပါအုံး။

     “ အေမနဲ႕ အေဖ သင္႔ျမတ္ၾကလုိ႕ ေရႊအဆင္းနဲ႔တူတဲ႔ သားေလးတစ္ေယာက္ေမြးလာတယ္”  တဲ႔။ ဒါေၾကာင္႕ “ ကစၥာန” လုိ႔ မွည္႔ၾကသတဲ႔ေေလ။ ေနာက္အရြယ္ေရာက္လာေတာ႕  ဥေဇၨာတမင္းရဲ႕ ပေရာဟိတ္ျဖစ္လာတယ္တဲ႔။

       ဟယ္… ေနစမ္းပါအုံး။ နင္႔အေဖနဲ႕ အေမက ပုဏၰားနဲ႕ ပုေဏၰးမ၊ သားက ကစၥာန။ ဒါဆုိနင္ကဘယ္လုိျဖစ္လာတာလဲ ။ငါေတာ႕ ဦးေႏွာက္ရႈပ္ကုန္ျပီ။ သည္ေတာ႕နင္ကရယ္တယ္။ သိလဲသိပဲနဲ႔ဆုိတဲ႔သေဘာ။ ကဲ.. နင္ေျပာမွာသာေျပာဆုိေတာ႕မွ

နင္႔ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ   ကပြင္႔လာတယ္။ 

    ပုေရာဟိတ္ျဖစ္ျပီးတဲ႔ေနာက္  ေတာထြက္ရဟန္းျပဳလုိ႕ အာသေဝါကုန္ခမ္းတဲ႕ ရဟႏၲာျဖစ္သြား တယ္ဆုိပါလား။ ရဟႏၲာျဖစ္ျပီးေတာ႔မွ နင္႔ကုိေမြးတာတဲ႔။

      “ ဟဲ.. ဟဲ  … ဘယ္လုိတုံး ၊ ရဟႏၲာျဖစ္ပါျပီဆုိမွ နင္႕ကုိေမြးရဦးမွာလား”  ဆုိေတာ႕ နင္ကမဲ့တယ္။ 

          စကားမဆုံးေသးဘူး၊ အသာေနဆုိတဲ့သေဘာေပါ့။

      ရဟႏၱာျဖစ္သြားေတာ့မွျမတ္စြာဘုရားေရႊႏွုပ္ေတာ္က ထုပ္ေဖာ္ေဟာၾကားလုိက္တဲ့”အေတၳာ ဘိကၡေဝ အကၡရသညာေတာ”ဆုိတဲ့စကားေတာ္ကုိဥာဏ္မေဟာ္နဲ႔ပုိင္းျခားျပီ “ခင္သဒၵါ”လုိအမည္ရတဲ့ နင့္ကုိ ဝစီႏွဳတ္က ေမြးထုတ္လုိက္တာဆုိပါလား။

    ေၾသာ္….. လက္စသတ္ေတာ့ နင္က ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္တုန္းက အက်ဥ္းကုိ အက်ယ္ေဟာတဲ့ေနရာ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ထူး ရရွိေတာ္မူခဲ့တဲ့ ရွင္မဟာကစၥည္း မေထရ္ျမတ္ရဲသမီးေခ်ာေလးကုိး။ အေဖကေရႊလုိေခ်ာခဲ့ေတာ့ ဝစီေဒဝီျဖစ္တဲ့ နင့္အသံေလးေတြ လူသားတုိင္းကုိ နားဝင္ပီယံျဖစ္ေစခဲ့တာေပါ့ေနာ္။

 ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္တုန္းကခ်ည္းနဲ႔ဆုိေတာ့ နင့္ကုိၾကင္သူျမတ္ႏုိးခဲ့သူေတြဟာ တပုံၾကီးပါလား။ငါက ခုမွစေတြ႕ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့သူ။ငါရဲ႕အခ်စ္ဦးဟာနင္ဆုိေပမယ့္ နင့္ရဲ႕အခ်စ္ဦးဟာ ငါမဟုတ္ဖူးဆုိတာ ခုမွသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။

     ၾကာေတာ့လဲ ၾကာခဲ့ပါျပီ။နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ခ်စ္သက္တမ္းက အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးရွိခဲ့ျပီ။နင္မရွိယင္ ငါေနလုိမရပါဘူး။ နင့္ကုိငါအျမဲဂရုစုိက္ေနရတယ္။ နင့္ကုိလက္လြတ္လုိက္ယင္ ငါလုပ္သမွ်ေတြဟာ အလႊဲလႊဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ပဲ။

                      ေဟာ….မုိးေတြတဖြဲ႔ဖြဲ႔က်လာျပီ။

  

အရင္ကဆုိနင့္ကုိ ငါခႏၶာကုိယ္နဲ႔ ထိေတြ႕ဖက္တြယ္ခဲ့ရတယ္။ခုေတာ့နင့္ခႏၶာကုိယ္ေလးကုိ ငါမထိေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ထိေတြ႔စရာလဲမလုိေတာ့ဘူးေလ။ ဘာျပဳလုိလဲဆုိေတာ့ နင္က ငါရဲ႕ ဦးေႏွာက္၊ ငါရဲ႕အသည္းႏွလုံးေတြဆီမွာ ေရာက္ေနၾကျပီမဟုတ္လား။ ထီးမုိးေနစရာမွ မလုိေတာ့ပဲ။

မုိးတဖြဲဖြဲက်လာေတာ့့ ဟုိလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က ငါနဲ႔ နင္ရဲ႕ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးေတြကုိ ေျပး ျမင္ေနမိတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာေဟာင္းေလသစ္ေလပဲထင္ပါရ႕ဲကြယ္။အသက္ကေလးေထာက္ အရြယ္ကေလးေရာက္လာျပီဆုိေပမယ့္ ငယ္ခ်စ္ဦးကုိေတာ့မေမ့ဘူးဆုိတဲ့သေကၤတေလးေတြက အျမဲတမ္းထင္ဟပ္လာၾကတယ္။နင့္ရဲ႕ ဆည္းလည္းသံလုိ လြင္စာစာအသံေလးကုိ ငါ့ရဲ႕အသက္နဲ႕ခႏၶာတည္ရွိသေရြ႕ ထာဝရေစာင့္ထိန္းသြားရမွာပါကြယ္။

                                                  မုိးေတြတျဖည္းျဖည္း သည္းလာၾကျပိ

     ဟုိဘက္ေက်ာင္းက ကုိရင္ေပါက္စေလးေတြ နင့္ကုိက်ီစယ္ေနၾကတဲ့အသံကုိငါၾကားေနရတယ္။ ငါကုိမ်ားေလွာင္ေနေရာ့သလား ဆုိျပီး ေတြးလုိက္မိေသးတယ္။ အယင္ကအျဖစ္ေတြက ေဆြးမေျပဖုိ႕ ဖန္လာတာပဲထင္ပါရဲ႕ေလ။ငါငယ္ငယ္တုန္းက နင့္ကုိခ်စ္ခဲ့တာ သူတုိ႔လုိပါပဲ။နင္က အသက္ၾကီးေပမယ့္ ခုထိအလွမပ်က္ေသးဘူး။နံ႕သာမလိမ္းေပမယ့္ ေမႊးတုန္း၊ပန္းမပန္ေပမယ့္ လွတုန္း။နင့္ရ႕ဲဘဝ ထာဝရလွပစြာနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀၀၀ တုိင္ ရွည္ၾကာတည္တံ့ ေမႊးရနံ႔ေတြ ထုံေဝေနပါေစဆုိတာ ငါဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။

                             “အေတၳာ အကၡရသညာေတာ။

                              အကၡရာပါဒေယာ ဧကစတၱာလီသံ။

                              ………………………………………….”

နင့္အလွအပရဲ႕ အဆင္းတန္ဆာ ဒြာဒရာသံေလးေတြ လွ ုပ္ခတ္သံၾကားရတုိင္း လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ဝန္းက်င္က နင္နဲ႕ငါစေတြ႕ခဲ့တာေလးေတြ တေရးေရးျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ၾကာေတာ့လဲၾကာခဲ့ပါျပီ။ မုိးေရထဲမွာ၊မုိးစက္ေတြထဲမွာ၊ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ ၾကားမွာ၊ ဥၾသငွက္ရဲ႕ ခြန္းဆက္ေတသံေလးၾကားကဝါးရုံရိပ္မွာ၊စြယ္ေတာ္ရိပ္မွာ၊ပိေတာက္ရိပ္မွာ၊ကုကၠဳိးရိပ္မွာ၊

ရင္မွာလုွဳိင္းထခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးေတြကုိျပန္ေျပာင္းေျပာျပရမယ္ဆုိယင္ မုိးစက္ခေလးေတြကမဲ့လိမ့္မယ္၊ႏွင္းပြင့္ေလးေတြကရြဲ႕ၾကလိမ့္မယ္၊ဥၾသငွက္ေလးေတြကကဲ့ရဲ႕

ၾကလိမ့္မယ္။အခ်စ္ဆုိတာရင္ထဲမွာဘဲ ထာဝရသိမ္းဆည္းထား တာအေကာင္းဆုံပါပဲေလ။

မုိးစက္မုိးပြင့္ေလးေတြက်လာေတာ့ နင့္အေၾကာင္းကုိ ငါမေတြးပဲ မေနနုိင္ျပန္ေတာ့ဘူး။မေဆြးဘဲမေနနုိင္ျပန္ေတာ့ဘူး။ သည္ေတာ့အေတြးရိပ္နဲ႔ အေဆြးစိတ္ေတြသက္သာပါေစေတာ့လုိ႔ တုိငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြကုိ နင့္ဆီစာေရးလုိက္တာပဲ၊ငါသိပါတယ္။နင္ကေတာ့စာျပန္မွာမဟုတ္ပါဘူး။

                                                                           နင့္ရဲ႕ငါ

                                                                          သုိ႔မဟုတ္

                                                                   အရွင္အဂၢဝံသ(ဝန္းသုိ)

                                     
    မွတ္ခ်က္။     ။ငယ္စဥ္စာသင္သားဘဝကစတင္က်က္မွတ္ခဲ့ရေသာသဒၵါၾကီး

                                                       
                      သုတ္စဥ္ ႏွင့္ သဒၵါၾကီးရွစ္ေစာင္ပါဌ္စာအုပ္ကုိ ျမတ္ႏုိးယုယစြာ   

                      ျဖင့္"သိဂၤါရ ရသ"ေပၚလြင္ေအာင္ ရသစာေပအျမင္ျဖင့္ေရးဖြဲ႔
                      တန္ဆာဆင္ပါသည္။

ၸဤပုိစ္ကုိဝန္းသုိျမဳိ႕ခႏၱီးပရိယတၱိစာသင္တုိက္(၇၅)ၽႏွစ္ျပည့္ေရႊဝန္းရတနာမဂၢဇင္းမွကူးယူေဖၚျပပါသည္။

ေရာက္လာသူအေပါင္းရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ..(ေရႊဝန္းရတနာ)..(၂၀.၁၂.၁၁)အဂၤါေန႔ 
Email..ashinvimala2009@gmail.com