“ဘယ္ေက်ာင္းေနမလဲ ေမာင္ေရခဲ” (၁)

                                           
                           ‘ဘယ္ေက်ာင္းေနမလဲ ေမာင္ေရခဲ’ (၁)

ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)

(၁)

မိမိနဲ႔ သိကြ်မ္းရင္းႏွီးတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြ၊ မိမိေနခဲ့တဲ့ အရပ္က တပည့္ေတာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဒကာဒကာမ  ေတြထဲက တခ်ိဳ႕တစ္ေလဟာ ကမၻာႀကီး ကပဲ ျပားသြားလို႔လား၊ သူတို႔ရဲ႕ နား မ်က္ေစ့ေတြကပဲ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ က်ယ္ကုန္ၾကလို႔လားေတာ့ မသိဘူး ေရျခား ေျမျခားဆိုတဲ့ တိုင္းတစ္ပါးကို ေရာက္သြားၾကတာ ကမၻာအႏွံ႔ေလာက္နီးပါး အေတာ္ေလးျပန္႔ေနၾကၿပီ။


အင္း ... သူတို႔လို လူေတြ ကမၻာအႏွံ႔ ေျခဆန္႔ၾကလို႔လဲ ကမၻာႀကီး ျပားသြားသလားေတာ့ မေျပာ တတ္ပါဘူး။ ဒီျဖစ္ရပ္ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ အေနနဲ႔ သိသာလာတာ တစ္ခ်က္ကေတာ့ ကမၻာျပန္႔ သြားၾက တဲ့ ျမန္မာတို႔နဲ႔အတူ သူတို႔ရဲ႕ ဦးထိပ္ထက္မွာ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္တဲ့ ျမတ္ဗုဒၶ သာသနာ အေငြ႕အသက္ ကေလးေတြပါ ပါသြားၾကတဲ့အတြက္ ျမတ္ဗုဒၶ သာသနာေတာ္လဲ သူတို႔ သြားရာ ကမၻာအႏွံ႕ဆီ အေတာ္ေလးျပန္႔သြားခဲ့ရပါတယ္။



ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုးကြယ္အားထားရာအစစ္ျဖစ္တဲ့ ျမတ္ဗုဒၶသာသနာေတာ္နဲ႔ အကင္းကြာမခံႏိုင္ၾကတဲ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ ပင့္ေလွ်ာက္ခ်က္အရ မိမိအပါအဝင္ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားလဲ ေရျခား ေျမျခား အထိ ေရာက္ျဖစ္သြားပါတယ္။



အရင္ကၾကား႐ံုသာ ၾကားဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြကို ကိုယ္တိုင္ ေရာက္ရွိထိေတြ႕ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့တာကို ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒါဟာ တကယ္ကိုမွ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ေက်းဇူးအစစ္ပါပဲ။


ေလာကဓံ အပူလိႈင္းၾကားမွာ ေဆာက္တည္ရာ  မရသူတို႔အတြက္ ပုန္းေအာင္း မွီခိုရာ အစစ္ျဖစ္ တဲ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဓမၼအရိပ္ေၾကာင့္သာ အခုလို တရားဓမ ၼေဟာညႊန္ျပသႏိုင္ၾကတဲ့ ဆရာေတာ္ သံဃာ ေတာ္ေတြကို ကမၻာျပန္႔ဒကာ ဒကာမေတြက ပင့္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။



ပင့္ေလွ်ာက္သူေတြရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က အလည္အပတ္ေရာက္ေစလိုလို႔ သက္သက္မဟုတ္ဘဲ တရားဓမၼနာယူ ေမးျမန္းလိုၾကတဲ့ ဆႏၵရွိၾကတဲ့အတိုင္း မိမိတို႔ကလဲ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ အဆံုးအမ ေတာ္မ်ား ကို စြမ္းႏိုင္သမွ် ျဖန္႔ေဝေပးခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။



ကမၻာျပန္႔ျမန္မာတို႔နဲ႔ အနီးကပ္ထိေတြ႕ရတဲ့အခါမွာ သူတို႔ေတြဟာ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ေရ၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္ေဒသကို မခ်စ္ရွာလို႔ စြန္႔ခြာလာၾက သူေတြမဟုတ္ဘူး၊ မျဖစ္သာလို႔ ခြဲခြာ ေနၾကရသူေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာလဲ သိရွိလာပါတယ္။



အမိေျမနဲ႔ ေဝးကြာ ေနၾကရသူေတြရဲ႕ အဓိကခ်ိဳ႕တဲ့ခ်က္ကေတာ့ မိမိတို႔ရဲ႕ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာ တရား နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမိေျမမွာလို အတုျမင္ အတတ္ သင္စရာ ေက်ာင္းကန္ဘုရား သြားလာ ခြင့္တို႔၊ တရားဓမၼနာယူခြင့္တို႔ မႀကံဳၾကရတဲ့ ကိစၥပါပဲ။





ဘယ္အရာ ဘယ္ကိစၥမဆို  “ႀကံဳႀကိဳက္ဖို႔”ဆိုတာကလဲ ႀကံဳပါမ်ားမွ ႀကိဳက္ရေကာင္းမွန္း သိတတ္ၾက တာဆိုေတာ့ ေရျခားေျမျခားေရာက္မွ လူလားေျမာက္ၾကရတဲ့ သားစဥ္ေျမးဆက္ေတြရဲ႕ အေျခအေန က ကိုယ္ဘာသာ တရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႀကံဳလဲႀကံဳရခဲသလို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ႀကိဳက္လဲ မႀကိဳက္ တတ္ၾကေသး တဲ့ကိစၥပါပဲ။



ၿပီးေတာ့ မိဘမ်ား ကိုယ္တိုင္ကလဲ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ္ေဒသမွာ တုန္းက အႀကံဳမ်ားလို႔သာ ႀကိဳက္ၿပီ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ေျခေျခ ျမစ္ျမစ္    ေလ့လာ ဆည္းပူးခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ေလေတာ့ အရာရာကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ေလ့လာ ဆန္းစစ္ ေမးျမန္းတတ္ တဲ့ ေခတ္ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေစ့ငု စပ္စုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးနဲ႔ႀကံဳရတဲ့အခါ ေခါင္းခဲၾကရပါသတဲ့။



ဒီလိုကိစၥမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေမးလာ  ျမန္းလာတာမ်ိဳး ၾကံဳရတဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔ကိစၥကို ကိုယ့္ကိစၥလို သေဘာထားၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ပဲ ေျဖၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ေတြ႕ၾကံဳ ေျဖၾကား ေပးခဲ့ရတဲ့ ျပႆနာမ်ားထဲက ေလာ့စ္အိန္ဂ်လီမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ျပႆနာတစ္ခု ကေတာ့ ေရျခား   ေျမျခားေရာက္ မိဘမ်ားအတြက္သာမက ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာ ေနၾကတဲ့ မိဘမ်ားပါ ၾကံဳေတြ႕ႏိုင္တဲ့ ျပႆနာမ်ိဳးျဖစ္လို႔ အားလံုးသိ ရေအာင္ ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။



အဲဒီဒကာက သူတို႔မိသားစု အမိေျမနဲ႔ ခြဲခြာလာခဲ့ၾကတာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ၊ ႏို႔ညႇာသားက ခုႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္ႏို႔စို႔သမီးက ရင္ခြင္လြတ္အရြယ္မွာ အမိေျမနဲ႔ ခြဲခြာခဲ့ၾကရတာပါ။ အခုဆို သူတို႔ရဲ႕သားက တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ေနၿပီ၊



သမီးငယ္ကလဲ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ၾကားေနၾကပါသတဲ့။ ငယ္စဥ္ကစၿပီး ျမန္မာစကားကိုေတာ့ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုတဲ့ အေလ့အထ လုပ္ေပးလို႔ ျမန္မာစကား ေျပာတတ္ၾကသလို မိ႐ိုးဖလာ ဘုရားကို လက္အုပ္ခ်ီ ဦးခ်ရတာတို႔၊ ရဟန္းသံဃာကို အ႐ိုအေသ ျပဳရတာ၊ လွဴဒါန္းရတာတို႔ေလာက္ေတာ့ အေလ့အက်င့္ရွိခဲ့ေပမယ့္ “ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လိုလဲ” စတဲ့ ေျခေျချမစ္ျမစ္ကိုေတာ့ မိဘမ်ားကိုယ္ တိုင္ကလဲ ဘာမွ် တိတိက်က် ေရေရရာရာ မသိခဲ့ၾကလို႔ သားသမီးမ်ားကိုလဲ ေျပာမျပႏိုင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း နိဒါန္းရွည္ႀကီးကို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္ျခင္းတစ္ဝက္ ညည္းခ်င္းတစ္ဝက္နဲ႔ေျပာျပေနပါတယ္။

(၂)

သူ႕ရဲ႕စကားေၾကာက ေျပာရင္းေျပာရင္း အေၾကာရွည္ၿပီး ဘယ္လိုအဆံုးသတ္ရမယ္ဆိုတာေတာင္ မသိေတာ့သလို လံုးျခာလိုက္ေနတာကို အကဲခပ္မိတဲ့အတြက္ မိမိကပဲ ၾကားျဖတ္ၿပီး “ကဲ-ဒကာႀကီး၊ အခ်ိန္ကေလးရတုန္း ဒကာႀကီးရဲ႕ ညည္းခ်င္းရွည္ႀကီးကို လက္စသတ္ၿပီး အဓိက ေမးလို တာကိုသာ လိုရင္း တိုရွင္းေျပာျပပါ” လို႔ ဆိုေတာ့မွ ဒကာႀကီးက “အို .. ေဆာရီးပါဘုရား၊ အဲ ကန္ေတာ့ပါဘုရား၊ အခု တပည့္ေတာ္ ရဲ႕သားနဲ႔ သမီးက ေက်ာင္းမွာ ဘာသာခ်င္းမတူတဲ့ ဆရာဆရာမေတြ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ စပ္မိစပ္ရာ ေျပာၾကရင္း ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာတရား ခ်င္း ႏိူင္း ယွဥ္ ေျပာၾကတဲ့အခါမွာ တျခားဘာသာဝင္မ်ားက “သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုရားသခင္ဆိုတာ အခုထိ ေကာင္းကင္ဘံုနန္းမွာ ရွိေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဘုရားသခင္က ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္လာသူတိုင္းကို ရွိသမွ်အျပစ္ေတြလဲ ေဆးေၾကာဖယ္ရွားေပးမယ္၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ကင္းေဝးေစမယ္၊ ခ်မ္းသာ သုခေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္လဲ အစစတာဝန္ယူတယ္ “ ဆိုတဲ့ အာမခံခ်က္အျပည့္ရွိေၾကာင္းေတြကို သူတို႔ဘက္က ရႊန္းရႊန္းေဝ ေအာင္ ေျပာျပၾကပါသတဲ့။



ၿပီးေတာ့ သူတို႔က “မင္းတို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ဘုရားဆိုတာ လူကျဖစ္လာတဲ့ ဘုရားျဖစ္လို႔ လူေတြလိုပဲ ေသသြားခဲ့ၿပီ၊ အခုမရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မင္းတို႔ဟာ မရွိတဲ့ဘုရားကို ကိုးကြယ္ ေနၾကသူေတြျဖစ္မေနဘူးလား။



တို႔ဘုရားသခင္က တို႔အတြက္ လံုးဝအျပည့္အစံုတာဝန္ယူၿပီး အာမခံခ်က္ေပးသလို မင္းတို႔ဘုရား သခင္ကေကာ မင္းတို႔အတြက္ ဘယ္လို တာဝန္ယူသလဲ၊ ဘာေတြ အာမခံခ်က္ေပး သလဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြ ေမးလာတဲ့အခါ တပည့္ေတာ္ သားနဲ႔သမီးတို႔က ဘာမွ ေရေရ ရာရာ ျပန္ မေျပာ ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူးတဲ့ဘုရား။ ဒါနဲ႔ သူတို႔စိတ္ထဲမွာလဲ ဇေဝဇဝါနဲ႔ ေယာင္ဝါးယိမ္းယိုင္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပံု ရပါတယ္ဘုရား။



တစ္ေန႔ကေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႔ကို သားက ကြန္ပလိန္းတက္လာတယ္။ “ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ မရွိတဲ့ဘုရားကို ကိုးကြယ္ေနၾကတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ရွိတယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ အခုဘယ္မွာရွိ သလဲ၊ သူ႔ကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူေတြအေပၚမွာ ဘာေတြ တာဝန္ယူသလဲ၊ ဘယ္လို အာမခံ ခ်က္ ေတြ ေပးသလဲ”  ဆိုတာေတြေပါ့ဘုရား။



ၿပီးေတာ့ သားဆက္ေျပာတဲ့ စကားက တပည့္ေတာ္တို႔ မိဘေတြအတြက္ အေတာ့္ကို တုန္လႈပ္စရာေကာင္းတဲ့ စကားဘုရား  “ဘာမွ ေရရာမႈ မရွိတဲ့ ဘာသာတရားကို ကိုးကြယ္ေနတာ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ လက္မခံႏိုင္ဘူး၊ ေရရာတဲ့ ဘုရားသခင္နဲ႔ အာမခံခ်က္အျပည့္ ရွိတဲ့ ဘာသာ ကိုသာ ေျပာင္း ၿပီး ယူေတာ့မယ္” တဲ့ဘုရား၊ ဒီစကားၾကားရတာ တပည့္ေတာ္ျဖင့္ မိုးႀကိဳးပစ္သလိုကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ဘာမွ ေရေရ ရာရာ ျပန္မေျပာတတ္ဘူး။



ဒီအေၾကာင္း မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြကို ေျပာျပၿပီး အကူအညီေတာင္းေတာ့လဲ အားလံုးလိုလိုက ဝိုးတိုးဝါးတား ေတြခ်ည္းပဲဘုရား။ မေန႔ကမွ သူငယ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္က “အရွင္ဘုရားနဲ႔ အေတာ္ ေလး ေမးျမန္း ေျပာဆိုဖူးပါသတဲ့၊ ဒီကစၥကိုလဲ အရွင္ဘုရားနဲ႔ နည္းနည္းေဆြးေႏြးၾကည့္သင့္တယ္” ဆိုလို႔ ဒီေန႔ အလုပ္ကအျပန္ အရွင္ဘုရားရွိရာကို တန္းဝင္ခဲ့တာပဲဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ အခက္အခဲ ကို ကူညီေျဖရွင္းေပးပါဦး” ဆိုတဲ့မာရသြန္ေမး ခြန္းႀကီးကို ေမးပါေတာ့တယ္။



မိမိရွင္းျပခဲ့တာကေတာ့ - ဒကာႀကီးရဲ႕ေမးခြန္းရွည္ႀကီးထဲမွာ ပထမဆံုးက  “ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြဟာ မရွိတဲ့ ဘုရားကိုကိုးကြယ္ေနၾကတာလား” ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။



လက္ရွိကိုးကြယ္ေနၾကတဲ့ ဘာသာတရားေတြကို ခ်မွတ္တည္ေထာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြအားလံုးထဲမွာ ဘယ္ေခတ္က၊ ဘယ္အရပ္မွာ၊ ဘယ္မိဘယ္ဖက ဖြားျမင္တယ္၊ ငယ္နာမည္က ဘယ္လိုေခၚတယ္။



ဘယ္အရြယ္မွာ ဘုရားျဖစ္တယ္၊ ဘယ္လိုတရားေတြကို ဘယ္အရပ္ဘယ္ေဒသမွာ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေဟာခဲ့တယ္’ စတဲ့ ေသခ်ာေရ ရာတဲ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ သမိုင္းအေထာက္အထား ခိုင္ခိုင္လံုလံုရွိတာဆိုလို႔ ဦးဇင္းတို႔ ဒကာႀကီးတို႔ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ “ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား” တစ္ဆူ တည္းသာ ရွိတယ္ဆိုတာ ဒီေန႔ သိပၸံပညာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ကမၻာ့ပညာရွင္ေတြအားလံုးကလဲ အေလးထားသိမွတ္ထားၾကတာ အားလံုးသိၾကမွာပါ။



ဘုရားပြင့္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ မဇၩိမေဒသ(အိႏၵိယ၊နီေပါႏိုင္ငံေတြ)မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္က အေသာကမင္းႀကီး ေရးထိုးစိုက္ထူခဲ့တဲ့ ဒီမွတ္တမ္းေက်ာက္စာေတြ၊ ေက်ာက္တိုင္ႀကီးေတြကို ကမၻာ့ပညာရွင္ေတြ အားလံုးတို႔ကလည္း အေလးထား အသိမွတ္ ျပဳၾကတယ္ဆိုတာ အားလံုးသိၾကမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ကမၻာမွာ အေရရာဆံုး၊ အခိုင္မာဆံုး၊ အေထာက္အထားျပႏိုင္တဲ့ ဘာသာတရား ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ပညာရွင္ကမွ မျငင္းဆန္ပါဘူး။



ေနာက္တစ္ခ်က္က “ဗုဒၶျမတ္စြာ အခုဘယ္မွာရွိသလဲ” ဆိုတဲ့ ကိစၥပါ။ အမွန္ကေတာ့ ဒီေမးခြန္းက ေမးဖို႔ လိုအပ္လွတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ ေမးဖို႔မ လိုအပ္သလဲ ဆိုတာကို ေနာက္မွေျပာျပပါမယ္။ အခုေတာ့ အေမးက ရွိေနတဲ့အတြက္ အေျဖကိုပဲ အရင္ေျပာျပ ပါမယ္။

(၃)

ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ(၄၅)ဝါတိတိ သက္ရွိထင္ရွားေနထိုင္ခဲ့ၿပီး တရားဓမၼေတြကိုလဲ မရပ္မနားလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့တာပါ။ သက္ေတာ္(၈၀)အရြယ္၊ ဝါေတာ္(၄၅)ဝါ ျပည့္ၿပီးခ်ိန္မွာ ပရိနိဗၺာန္စံသြားပါတယ္။



ပရိနိဗၺာန္စံဝင္ခါနီးမွာ အလုပ္အေကြ်းျဖစ္တဲ့ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ကို ဘုရားရွင္မိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့ စကားရွိပါတယ္  “ ငါဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံသြားၿပီ၊ ခႏၶာ႐ုပ္ျဒပ္ႀကီး ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီဆိုတာနဲ႔ ကိုးကြယ္ရာမဲ့သြားၿပီ၊ ဘုရားမရွိေတာ့ဘူးလို႔ မမွတ္ယူပါႏွင့္၊ ငါဘုရားရွင္(၄၅)ဝါပတ္လံုး ေဟာၾကားခဲ့ တဲ့ တရားပုဒ္စု (ဓမၼကၡႏၶာ) ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တို႔ဟာ ငါဘုရားရွင္ရဲ႕ ကိုယ္စားေတြပါပဲ၊ ဒီတရား ပုဒ္စုေတြ ထင္ရွားရွိေနသမွ် ငါဘုရားထင္ရွား ရွိေနတယ္လို႔ ခံယူၾကပါ” ဆိုတဲ့ မွာတမ္းစကားပါ။


ဒါေၾကာင့္  “ ျမတ္စြာဘုရား အခုဘယ္မွာရွိသလဲ” ဆိုရင္ ဓမၼကၡႏၶာတရားေတာ္ေတြရွိတဲ့ ေနရာမွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။



ဒါကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားဟာ မရွိေတာ့တဲ့ဘုရားကို ကိုးကြယ္ေနၾကသူေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ထင္ရွားရွိတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ကိုယ္စား တရားေတာ္ေတြကို လိုက္နာက်င့္သံုး ပူေဇာ္ ေနၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို အထူးသိမွတ္သင့္ပါတယ္။ ထပ္ၿပီးသတိေပးလိုတာကေတာ့  “ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ကိုးကြယ္ပသေရး ဘာသာတရားမဟုတ္ဘူး၊ လိုက္နာက်င့္သံုး ပူေဇာ္ေရး ဘာသာတရားသာ ျဖစ္တယ္” ဆိုတာကို အေလးအနက္ နားလည္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။



ေမးခြန္းရွင္ ေမးတဲ့အထဲမွာ မပါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ သိဖို႔လိုအပ္တဲ့အတြက္ ျဖည့္စြက္ၿပီးေျပာခ်င္တာ တစ္ခုလဲရွိပါတယ္၊ အဲဒါကေတာ့  “ ဗုဒၶျမတ္စြာ အခုဘယ္မွာ၊ ဘယ္သူေတြနဲ႔ အတူရွိေနပါသလဲ” ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။



ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္က ဘုရားရွင္ရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆိုင္ရာ ႐ုပ္အဆင္းေတာ္တင့္တယ္ သပၸါယ္မႈကိုသာ ၾကည္ညိဳတတ္တဲ့  “ဝကၠလိ” ဆိုတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးရွိပါတယ္။ ဒီရဟန္းက ဘုရားရွင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတာ္ကိုပဲ ၾကည့္ၿပီးၾကည္ညိဳကိုးကြယ္ေနခ်င္တယ္၊ အဆံုးအမအတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးပူေဇာ္မႈမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္လိုပါဘူး။ အဲဒီရဟန္းကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္က -



“ငါဘုရားရွင္ ဆံုးမညႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးပူေဇာ္ေနသူဟာ ငါဘုရားရွင္ကို မျမင္ရေသာ္လဲ ငါဘုရားရွင္နဲ႔ အၿမဲေတြ႕ေနရသူျဖစ္တယ္။

ငါဘုရားရွင္ ဆံုးမညႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း မလိုက္နာ မက်င့္သံုးသူဟာ ငါဘုရားရွင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ျမင္႐ံုမက ငါဘုရားရွင္ရဲ႕ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနသူျဖစ္ေသာ္လဲ ငါဘုရားရွင္ႏွင့္ ေတြ႕ေနသူလို႔ မဆိုႏိုင္ဘူး” လို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။




ဘုရားရွင္ရဲ႕ မိန္႔ၾကားခ်က္အရ မ်က္စြာဘုရားရွင္နဲ႔ ခရီးမိုင္တာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဝးကြာေနေန၊ အခ်ိန္ကာလေတြဘယ္ေလာက္ပဲ ျခားနားေနေန ဒီေန႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ေဟာညႊန္ခ်က္ကို လိုက္နာက်င့္သံုးပူေဇာ္ေနသူတို႔ ရွိတဲ့ေနရာမွာအဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔အတူ ဗုဒၶျမတ္စြာရွိေနတယ္”လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။



ဒါေတြကေတာ့  “အေမးရွိရင္ အေျဖရွိရမယ္” ဆိုတဲ့အတိုင္းသာ ေျဖလိုက္တာပါ။ အမွန္ကေတာ့  “ ဘုရားရွင္ အခုဘယ္မွာလဲ”  ဆိုတဲ့ ျပႆနာဟာ ေမးဖို႔လိုအပ္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ ပါဘူး။  “ စစ္မွန္တဲ့ ကိုးကြယ္အားထားရာ” ဆိုတာ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕အလိုေတာ္ အရေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပုဂၢလဓိ႒ာန္က အဓိက မဟုတ္ပါဘူး၊ ဓမၼဓိ႒ာန္ကသာ အဓိကျဖစ္ပါတယ္။



ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဒီ(အေမရိကန္)က လူေတြသေဘာ အေပါက္လြယ္ဆံုးျဖစ္မယ့္ ဥပမာနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီေန႔ လြတ္လပ္တဲ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဆိုတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ရာ ေက်ာ္ေလာက္ဆီက ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္စတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက ရယူေပးခဲ့ တာမဟုတ္ လား၊ ဒီေန႔အေမရိကန္ျပည္သူေတြဟာ လြတ္လပ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံသားေတြအျဖစ္နဲ႔ ဝမ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူၿပီး လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီတို႔ရဲ႕ အႏွစ္သာရကို ခံစားေနၾကရတယ္ မဟုတ္လား။



လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕တာဝန္ဟာ “လြတ္လပ္ေရးကို ရယူေပးခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ အခု ဘယ္ဘံုဘယ္ဌာနမွာ ေရာက္ေနသလဲဆိုတာ သိဖို႔ အေရးႀကီးသလား၊ သူတို႔ရယူေပးတဲ့ လြတ္လပ္ ေရးကို ေလးစားတန္ဖိုးထားၿပီး တာဝန္ေက်ေအာင္ လိုက္နာက်င့္သံုးၾကဖို႔လိုသလား” ဆိုတာကို စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ပုဂၢလဓိ႒ာန္နဲ႔ဓမၼဓိ႒ာန္ဘယ္ဟာက အဓိကက်သလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္ ေလာက္ပါတယ္။



ၿပီးေတာ့  “ဒီေန႔ လြတ္လပ္ေရးကို ေလးစားျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားၿပီး ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေန သူတို႔နဲ႔အတူ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ ဗိသုကာမ်ား အတူရွိေနပါတယ္” ဆိုရင္ေကာ ျငင္းဆန္စရာရွိႏိုင္ ေသးသလားဆိုတာ ေမးၾကည့္ရင္သိၾကမွာပါ။



ဘယ္အရာမဆို သိပၸံနည္းက်မွ လက္ခံႏိုင္မယ္ဆိုသူေတြ အေနနဲ႔လဲ “ဒီေန႔႐ူပေဗဒ သိပၸံပညာ ရပ္ေတြ ဆင့္ကဲတိုး တက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးမွာ ၊ ေခတ္သစ္ ႐ူပေဗဒသိပၸံပညာရဲ႕ ဘိုးေအႀကီးလို႔ ဆိုရမယ့္  “အိုင္စတိုင္း” အခု ဘယ္မွာေရာက္ေနသလဲ ဆိုတာကို သိဖို႔လိုသလား၊ အိုင္စတိုင္း ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ ႐ူပေဗဒပညာရပ္မ်ားက ဒီေန႔ေခတ္သစ္သိပၸံပညာကို ဘယ္လို အေထာက္အကူျပဳႏိုင္သလဲဆိုတာကို အေလးထားဖို႔ လိုသလားစဥ္းစားၾကည့္ပါ။


အလားတူပဲ လွ်ပ္စစ္မီးကို တီထြင္ခဲ့တဲ့ “အယ္ဒီဆင္” ဟာ ဘယ္ႏိုင္ငံသားလဲ၊ ဘာလူမ်ိဳးလဲ၊ အခု ဘယ္ဘံုဘယ္ဌာန ေရာက္ေနသလဲဆိုတာ သိဖို႔ လိုသလား၊ သူတီထြင္ခဲ့တဲ့ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအားကို အသံုးခ်တတ္ဖို႔လိုသလား ဆိုတာလဲ စဥ္းစားၾကည့္ခိုင္းပါ။ ျမန္မာျပည္သားတစ္ဦးအေနနဲ႔ ႐ိုးသားစြာ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဦးဇင္းဘဝသက္တမ္း ထက္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အထိ လွ်ပ္စစ္ကို ဘယ္သူက တီထြင္ခဲ့သလဲဆိုတာကို လံုးဝစိတ္မဝင္စားခဲ့ဖူးပါဘူး။




အယ္ဒီဆင္က တီထြင္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို သိလာတဲ့အခါမွာလည္း အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘာလူမ်ိဳး လဲ၊ ဘယ္ဘံုဘယ္ဌာန ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ စိတ္မဝင္စားမိပါဘူး။



ဒီေန႔ လွ်ပ္စစ္မီးလာမလား၊ မလာဘူးလားဆိုတာကိုသာ စိတ္ဝင္စားပါတယ္။ သူတီထြင္ခဲ့တဲ လွ်ပ္စစ္က လက္ေတြ႕အသံုးက် တယ္ဆိုတာ သိေနၿပီကိုး။

 ဤပုိစ္ကုိေမတၱာဥယ်ာဥ္ဆုိက္မွကူယူေဖၚျပပါသည္။နုိင္ငံျခားေရာက္ျမန္မာမ်ားသိေစရန္ျဖစ္ပါသည္။
http://www.ashinsirinda.com/

ေရာက္လာသူအေပါင္းရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ..ေရႊဝန္းရတနာ..(၁၉.၁.၁၂)ၾကာသာပေတးေန႔

email.ashinvimala2009@gmail.com