ေရႊ၀န္းရတနာ: မညဳိေခ်ာစိတ္ဓာတ္မက်ဘူး

Monday, October 15, 2012

မညဳိေခ်ာစိတ္ဓာတ္မက်ဘူး

N.L.D.လူငယ္ကြန္ယက္အဖြဲ႕ကုိဂုဏ္ျပဳလႊာေပးအပ္

မညဳိေခ်ာႏွင့္အင္တာဗ်ဴးဖုိ႕ေတြ႕ဆုံျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ရန္ကုန္တုိင္းေဒသၾကီး၊ေျမာက္ဥကၠလာပျမဳိ႕နယ္၊ေျခာက္ေကြ႕မွတ္တုိင္အေက်ာ္က(ျမဳိ႕ထဲ့မွသြားလွ်င္)ဓမၼဝိဇယေစတီရဲလမ္းတဖက္ျခမ္းရွိမိတ္ေဆြေဆးခန္းႏွင့္ေဆးဆုိင္ေဘးကလမ္းသြယ္ထဲကုိ ငါးမိနစ္ခန္႕ဝင္သြားရတဲ့ ေမဓာဝီလမ္း၊ေဝဘာဂီအထူးကုေဆးရုံၾကီးရဲ႕ေရွ႕၊အေသာကာရာမေရႊဟသၤာေရလယ္ပရိယတၱိစာသင္တုိက္မွာပါ၊ ေက်ာင္းတုိက္မွာေတာ့ မညဳိေခ်ာတုိ႕လုိဘဲHIV ေဝဒနာရွင္အေယာက္(၆၀)ေက်ာ္ရွိပါတယ္။အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္အဖြဲ႕ဝင္ေတြျဖစ္တဲ့ ကုိဆန္းဝင္း၊နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း ဦးဘျမင့္၊ႏွင့္ နုိင္ခ်ဳပ္မျဖဴျဖဴေအာင္သိန္းတုိ႕ကေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္နွင့္အတူ HIV ေဝဒနာရွင္ေတြကုိ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတာကုိေတြ႕ရပါတယ္။

"အရင္ကဘယ္မွာေနတာလဲ"

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ေထာက္ၾကန္႕မွာမိဘေတြနဲ႕အတူတူေနတာ၊ပညာေရကေတာ့သုံးတန္းအထိဘဲေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတယ္၊ေမာင္ေလးနွင့္ညီမေလးပညာေရးကုိငဲ့ညွာခဲ့ရလုိပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ အေဖ၊အေမတုိ႕ႏွင္အတူပြဲေစ်းေတြမွာေကာက္ညွင္ၾကည္ေထာက္ေတြလုိက္ေရာင္းခဲ့ဘူးတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း အေဖဆုံးသြားေတာ့ အဘုိး၊အဖြားနွင့္အတူသြားေနတယ္။

"ဘာျဖစ္လုိ႕အဘုိး၊အဖြားႏွင့္အတူသြားေနတာလဲ”

“ဘာျဖစ္လုိလဲဆုိေတာ့ အေမကေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသြားေတာ့ ပေထြးနွင့္မေနခ်င္လုိပါ။ အဘုိး၊အဖြားေတြနဲ႕ေနရင္း အသက္ ၁၃ နွစ္မွာအိမ္ေထာင္က်တယ္။ဒါေပမဲ့ အိမ္ေထာင္ကြဲခဲ့တယ္။ဒါနဲ႕အသက္ ၁၉ နွစ္ေလာက္မွာဒုတိယအၾကိမ္အိမ္ေထာင္ထပ္က်ျပန္တယ္။

"သားသမီးေကာရွိလား.."

ဒုတိယအိမ္ေထာင္နဲ႕မွ ကေလးနွစ္ေယာက္ရတယ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရေတာ့ ငယ္ငယ္ကမိဘေတြအေပၚဆုိးခဲ့တာေတြကုိေနာင္တရမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အလုပ္ကုိၾကဳိးစားျပီးလုပ္ခဲ့တယ္။

မညဳိေခ်ာဟာ ပထမအၾကိမ္အိမ္ေထာင္ေရးကံမေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ ဒုတိယအိမ္ေထာင္က်တဲ့အခါမွာေတာ့ အိမ္ေထာင္ဘက္ႏွင့္ကေလးေတြအေပၚ နာလည္မႈေတြထားရွိကာ ဘဝကုိျဖတ္သန္းခဲ့တယ္လုိေျပာပါတယ္။ေစ်းေရာင္းတဲ့အလုပ္၊ပန္းရံအလုပ္နဲ႕လခစားအလုပ္ေတြကုိ အဆင္ေျပသလုိလုပ္ခဲ့တယ္လုိခပ္သြက္သြက္ေျပာျပေနပါတယ္။

ကေလးႏွစ္ေယာက္ရျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အလုပ္ကုိၾကဳိးၾကဳိးစားစားလုပ္ခဲ့တယ္။ ကဇြန္းရြက္ေရာင္းတာဆုိရင္သားေလးကုိေက်ာပုိးျပီးေတာ့လွည့္ေရာင္းတာ။ပန္းရံအလုပ္ရွိတယ္လုိလာေခၚရင္လဲလုိက္လုပ္တာဘဲ၊ အလုပ္လုပ္လုိ႕အဆင္ေျပတဲ့ေန႕ေတြမွာဆုိရင္ အမ်ဳိးသားနဲ႕ကေလးေတြအတြက္၊စားစရာတခုခုဝယ္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႕ေတြစားတာကုိၾကည့္ျပီး အရမ္းပီတိျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

“အဲဒီေနာက္ပုိင္းဘာေတြဆက္ျဖစ္ေသးလဲ”

ဒီလုိေနလာရင္းနဲ႕အာေခါင္မွာမကၡရုနာလုိ အနာေတြေပါက္လာတယ္၊ ဒါနဲ႕ဆရာဝန္နဲ႕သြားျပေတာ့ အပူေရာဂါနဲ႕ ႏွစ္လုံးေရာဂါေၾကာင့္ျဖစ္တာဆုိျပီးေဆးထုိးေပးတယ္။

အမ်ဳိးသားက ကၽြန္မကုိ အလုပ္မလုပ္နုိင္ေတာ့ဘူး။ဝင္ေငြကမရွိေတာ့ မိဘေတြဆီျပန္ျပီးေဆးကုရတယ္။ အေမ့ကုိအားနာတာနဲ႕အေမတုိ႕နာမွာရွိတဲ့ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းမွာအလုပ္ဝင္လုပ္တယ္။စိတ္ကသာရွိေပမယ့္။

လူကအလုပ္မလုပ္နုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ္ဘဝကုိယ္ အားမလုိအားမရေတြျဖစ္လာတယ္။စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာခံစားမႈေတြကလည္ တမ်ဳိးျဖစ္လာတယ္။

က်န္းမာေရးအေျခေနေၾကာင့္မုိ႕လုိ႕စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္မပါတဲ့အတြက္ ဘဝကုိအားမလုိအားမရေတြျဖစ္လာကာစိတ္ေ၀ဒနာခံစားခဲ့ရတယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။မိခင္ျဖစ္သူကပေယာဂျဖစ္တယ္ထင္းလုိပေယာဂကုသတဲ့ ဆရာေတြဆီမွာေဆးကုသေစခဲ့ပါတယ္။စိတ္ေဝဒနာက အဆုိးၾကီးမဟုတ္ဘဲသာမန္အေနထားေလာက္ျဖစ္ခဲ့တာလုိ မညဳိေခ်ာကေျပာပါတယ္။

အေဖရွိရင္အရာရာျပည့္စုံမွာဘဲ။ဒီလုိမ်ဳိးဒုကၡေတြျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့အေတြးေတြက စိတ္ထဲကုိခဏခဏဝင္ေနတယ္။ညဘက္ ၈ နာရီေလာက္ဆုိရင္ အိမ္ကေနထြက္သြားတယ္။ရန္ကုန္-ေမွာ္ဘီကားေတြလုိက္စီးတယ္။ အဲဒီလုိဘဲမၾကာခဏဆုိသလုိအိမ္ကေနထြက္သြားတတ္တယ္။

”

မိန္းခေလးတစ္ေယာက္တည္းဒီလုိေလွ်ာက္သြားေတာ့ အႏၱရယ္မေတြ႕ဘူးလား၊အမ်ဳိးသာကေရာ မသိဘူးလား”

ကၽြန္မကယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႕စိတ္ေဝဒနာခံစားေနရတာဆုိေတာ့လူေကာင္းလုိ႕ဘဲထင္ၾကတယ္၊ အသိစိတ္ကေတာ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ထိန္းလုိမရတဲ့စိတ္ကလဲရွိတယ္။အဲဒီစိတ္ေတြအားျပဳိင္ေနတာေပါ့။ အႏၱရာယ္ကေတာ့မၾကဳံခဲ့ရပါဘူး။ ကံေကာင္းတယ္လုိ႕ဆုိရမွာေပါ့။ အမ်ဳိးသားက ကၽြန္မဒီလုိလုပ္တာေတြကုိမသိဘူး။ သူကတုိက္ၾကီးမွာအလုပ္သြားလုပ္ေနတာ။ ကၽြန္မထြက္သြားရင္ေတာ့ မိဘ၊ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြကစိတ္ပူျပီးလုိက္ရွာၾကတာေပါ့”

ဒီလုိလုပ္ေနတာကုိအိမ္ကလူေတြကဘာမွမေျပာဘူးလား”

အိမ္ကလူေတြကစိတ္ပူျပီးလုိက္၇ွာၾကတယ္ေလ၊ဆုိကၠားေပၚတင္ျပီးအိမ္ကုိျပန္ေခၚတယ္။ အဲဒီမွာဆုိကၠားသမားကုိကုိက္ျပီး ဆုိကၠားေပၚကခုန္ခ်ထြက္ေျပတယ္။ ေမာင္ေလးနဲ႕ညီမေလးက အတင္းလုိက္ဖမ္းတယ္။ အဲဒီမွာေမာင္ေလးကဂရုဏာေဒါသျဖစ္ျပီး ခါးပတ္နဲ႕ေျခာက္ခ်က္ေလာက္ရုိက္တယ္။ ပေထြးကေတာ့ဒီကိစၥေတြမွာဝင္မပါပါဘူး။ ဒါေပမဲ့သူဆီကေခ်းထားတဲ့ ပုိက္ဆံကုိေတာ့ ျပန္ေတာင္းတယ္။

“ဘယ္ေလာက္ေခ်းထားလုိလဲ”

ပေထြးဆီကေငြနွစ္ေသာင္းေခ်းထားတာပါ။ ဒီလုိစိတ္ေဝဒနာခံစားေနရခ်ိန္မွာ ပုိက္ဆံကဘယ္ရွိမွာလဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြကေကာင္း၇ွာပါတယ္။ ဝုိင္းဝန္းျပီးအေၾကြးဆပ္ေပးၾကတယ္။ အဲဒီကာလေတြမွာေန႕ဘက္အိပ္ရင္၊ညဘက္မွာမအိပ္ေတာ့ဘူး။ ညဘက္မွာမအိပ္လုိ႕ဆုိျပီးမေထြးကငရုပ္ေကာင္းမႈန္႕ေတြကုိ ပုိက္နဲ႕ မ်က္စိထဲမႈတ္ထည့္တယ္။ မ်က္လုံးေတြပူျပီး မ်က္ရည္ေတြက်လုိ ေအာ္ငုိတာေပါ့၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြက လူၾကီးေတြေခၚျပီး ပေထြးကုိဆုံမဖုိ႕ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေဆးရုံတက္ခ်င္တဲ့စိတ္ျဖစ္ေနတယ္။

"ေဆးရုံတက္ျဖစ္လား”

ေဆးရုံတက္ခ်င္ေနတာဘဲသိတယ္။ အဲဒါနဲ႕အိမ္းလူေတြအလစ္မွာ၊ေမွာ္ဘီကားကုိတက္စီးတယ္။ေမဓာဝီေဆးရုံသြားခ်င္တယ္လုိေျပာခဲ့တယ္။ကားစီး၊ဆုိကၠားစီးျပီေတာ့ေဆးရုံကုိေရာက္ခဲ့တယ္။ပထမေတာ့ေဆးရုံကသူေတြကစိတ္ေဝဒနာသည္ထင္ၾကတယ္။အဲဒီမွာဆရာဝန္တေယာက္ေရာက္လာျပီး ေဆးရုံတက္ခ်င္ရင္တက္ပါလုိေျပာတယ္။ သီတာေဆာင္ကုိေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မပစ္လဲက်သြားတယ္။ ေသြးစစ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ HIV ေဝဒနာရွိတယ္ဆုိတာသိလုိက္ရတယ္။

“ေဆးရုံမွာဘယ္ေလာက္ၾကာေနခဲ့လဲ”

ေဆးရုံမွာ ၁၄ ရက္ေလာက္ေနခဲ့ရတယ္။ ဆရာဝန္ေတြကလဲစိတ္ဓာတ္မက်ဖုိ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြေျပာေပးတယ္။ တစ္ေဆာင္တည္းအတူေဆးရုံတက္တဲ့ မိသားစုကဆုိရင္ သူတုိ႕ရဲထမင္းေတြ၊ဟင္းေတြကုိေကၽြးၾကတယ္၊၁၄ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ေဆးရုံက နပ္(စ္)မႏွစ္ေယာက္ကအိမ္လုိက္ပုိ႕ေပးတယ္။ အမနဲ႕ေတြျပီး ကၽြန္မရဲေရာဂါအေျခေနကုိေျပာျပတယ္။ မဂၤလာဒုံေဆးရုံတက္ဖုိ႕လဲ မွာသြားခဲ့တယ္။

မညဳိေခ်ာကုိေဆးရုံတက္ဖုိးမွာသြားတာေၾကာင့္ အေမနဲ႕အတူ သူမရဲအမ်ဳိးသာက မဂၤလာဒုံေဆးရုံကုိလုိက္ပုိ႕ေပးခဲ့ၾကတယ္လုိ႕ေျပပါတယ္။ အဲဒီေဆးရုံမွာတလခြဲေလာက္တက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္မွာ HIVပုိး ရွိမရွိစစ္ေဆးဖုိ႕ ပုိက္ဆံမရွိတာနဲ႕ ေဆးရုံကဆရာဆရာမေတြက ကုန္က်ခံျပီးစစ္ေဆးေပးၾကတဲ့အခါကေလးႏွစ္ေယာက္မွာ HIV ပုိးမရွိၾကဘူးလုိ႕အားတက္သေရာခပ္သြက္သြက္ေျပျပေနပါတယ္။

“ကေလးေတြမွာHIV ပုိးမရွိေတာ့စိတ္ထဲမွာဘယ္လုိခံစားရပါသလဲ”

ဟာ…အရမ္းေျပာတာေပါ့၊ဝမ္းသာတာေပါ့။ ကၽြန္မမွာHIV ပုိးရွိလုိစိတ္ဓာတ္က်သလုိျဖစ္ေနေပမယ့္ ကေလးေတြမွာမရွိဘူးဆုိတာသိရေတာ့ စိတ္အားတက္လာသလုိဘဲ”

အမရဲ႕အမ်ဳိးသားမွာေရာHIV ပုိးရွိလား”

အမ်ဳိးသာမွာေရာHIV ပုိး၇ွိပါတယ္။ သူကေတာ့NGO ေဆးခန္းတခုကေပးတဲ့ ေဆးေသာက္ေနတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ မဂၤလာဒုံေဆးရုံကARTေဆးရတယ္”

“ဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတုိက္ကုိဘယ္လုိေရာက္လာတာလဲ”

မႏြဲ႕ဆုိတဲ့အသိတစ္ေယာက္ကလုိက္ပုိ႕ေပးတာ။ ဒိေက်ာင္းတုိက္ေရာက္ေတာ့စာစရာနဲ႕ေနစရာအတြက္ဘာမွမပူရဘူး။ ဒီမွာလဲကၽြန္မတုိ႕လုိ ဘဝတူအေရာက္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ရွိတယ္။ ဆရာေတာ္နွင္အတူေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့သူေတြက ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆက္ဆံၾကပါတယ္။က်န္းမာေရေစာင့္ေရွာက္မႈ႕ေတြလဲလုပ္ေပးတယ္။ ဆရာေတာ္ကဘယ္လုိအခက္ခဲရွိေနပါေစ။ကၽြန္မတုိ႕အေရာက္ေျခာက္ဆယ္ကုိ အစားအေသာက္ေကၽြးေမြးတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြရလာတဲ့ဆြမ္းေတြကုိလဲ ေကၽြးတယ္။သာသနာ့အရိပ္မွာ ခုိလုံခြင့္ရေတာ့ စိတ္ကအရမ္းခ်မ္းသာတယ္။

"တျခားဘာမ်ားထပ္ေျပာခ်င္ေသးလဲ”

ကၽြန္မအေနနဲ႕HIV ပုိးရွိေနေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္မက်ဘူး။ေဝဒနာသက္သာလာရင္အလုပ္ျပန္လုပ္မယ္။

ကၽြန္မလုိဘဲHIV ပုိးရွိေနတဲ့သူေတြကုိစိတ္ဓာတ္မက်ဖုိ႕အားေပးစကားအျမဲတန္းေျပာမယ္။ က်န္ရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ မိသားစုႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖတ္သန္းသြားမယ္။ငါဟာလူေကာင္းတစ္ေယာက္လုိအလုပ္လုပ္နုိင္တယ္ဆုိတဲ့စိတ္ဓာတ္ကုိျပမယ္။ေဝဒနာမရွိတဲ့သူေတြအေနနဲ႕လည္းအစစအရာရာ သတိထားျပီးေနထုိင္ၾကပါလုိ႕ေျပာခ်င္ပါတယ္။

မညဳိေခ်ာတုိ႕လုိဘဲ HIV ေဝဒနာရွင္ အေယာက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ကုိလူသားျခင္းစာနာမႈ႕ေစာင့္ေရွာက္မႈ႕ေပးေနတာကုိ ဝုိင္းဝန္းျဖည့္ဆည္းလွဴဒါန္းေပးခ်င္တယ္ဆုိရင္ျဖင့္ရန္ကုန္တုိင္းေဒသၾကီး၊ေျမာက္ဥကၠလာပျမဳိ႕နယ္
၊ေဝဘာဂီအထူးကုေဆးရုံၾကီးေရွ႕၊ေမဓာဝီလမ္း၊အေသာကာရာမေရႊဟသၤာေရလယ္ပရိယတၱိစာသင္တုိက္၊

သုိ႕ကုိတုိင္သြားေရာက္၍ေသာ္၄င္း

၁။နံနက္စာတစ္နပ္လွ်င္။ ။၁၅၀၀၀က်ပ္ႏႈန္း

၂။ေန႕လယ္စာတစ္နပ္လွ်င္။ ။၂၀၀၀၀က်ပ္ႏႈန္း

၃။ညေနစာတစ္နပ္လွ်င္။ ။၂၀၀၀၀က်ပ္ႏႈန္းျဖင့္

ဆရာေတာ္ဦးကု႑လ(ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္)
ဖုန္း=၀၉၄၂၀၀၆၄၁၄၅
ဦးေသာဘန(တာဝန္ခံ)
ဖုန္း=၀၉၄၃၁၁၂၁၁၉
ဦးအဂ္ဂဝံသ(သီရိလကၤာ)
ဖုန္း=+၉၄၇၅၅၅၉၅၄၆၃
aggavansa@gmail.com
ကုိဆန္းဝင္း
ဖုန္း=၀၉၄၂၀၀၇၉၈၄၅
မဝါဝါခင္(ဩစေတးလ်)
ဖုန္း=+၆၁၄၀၄၀၄၃၉၂၉
wawakhin@gmail.com
မျဖဴျဖဴေအာင္သိန္း
ဖုန္း=၀၁.၃၈၈၂၆၂...သုိ႕ဆက္သြယ္လွဴဒါန္းနုိင္ပါသည္။